PETANG kemaghi Pak Beluk dengan anaknye pegi ke sawah. Pas ndak balik, die due beranak ni nginak rembutan di pinggir jalan tu lebat nian buahnye.
Karne merase ndik bedie jeme nunggunye, jadi due beranak ni langsung singgah dan ngambik buah rambutan tu.
Pak Beluk langsung bedecit naik mangke banyak juge dapat. Sebab, amun njak bawah dikit dapat.
Amun Yung Pantit nunggu dibawah sambil ngambiki rambutan ye diumbani ngan Pak Beluk.
Lum lame tu, ade Lihin ye kebetulan empai balik pule njak sawah. Karena rengam dengan anak kecik lah mulai berani maling. Jadi Lihin tu langsung marahi Yung Pantit.
"Hui, tape kerje kaba ni. Awak kecik lah pemaling pule," kate Lihin.
"Anu mang, cuman numpang ngecap saje," timbal Yung.
"Ndik iluk ngambik buah jeme amun dide pamit. Aku kicicikkan bapak kaba kele," kate Lihin nakuti Yung.
Yung ye lah takut nian, langsung tegauk manggil bapaknye ye masih di atas. Kebetulan pule batang rambutan tu tinggi, jadi dide kinakaan empuk ade jeme di atas.
"Bak, tughunlah, ade jeme nye ini. Ui bak, mati nian kite, tughunlah cepat," kate Yung sambil nangis tegauk-gauk.
Ndengar Yung tegauk ngicik ade jemenye, tinggal nemperas Pak Beluk tughun. Singgenye lah abang gale tangan dan dade Pak Beluk karne tesasar ke batang rambutan tue tu.
Pas turun Pak Beluk tekejut sekaligus rengam. Sebab, jeme ye kate Yung tu kance lamenye tulah.
"Ai mati gancang kabah. Ampir mati aku. Buyu kaba ni Yung, inj kawan bapak dulu. Pasti die ni ndak ngambik rambutan ni pule," kate Pak Beluk rangam.
"Yak dide bai, ukan die luk kaba. Anak ngan bapak same saje pemaling amun luk ini. Berubah Bapang Yung" Lihin nguciki Pak Beluk.
"Udimlah pule kaba luk suci nian. Udim naiklah amun kaba ndak. Keruan ngan aku kaba tu ngambik pule. Mumpung jemenye lum bedie," kate Pak Beluk sambil ngajaki Yung balik.