Ndung Yung hampir setiap saat marahi Yung Pantit, karne die ni bange ndik ketulungan di sekul die.
“Lukmane nian kabah ni ndak pintar, di ghumah ndik belajar, di sekul malah tiduk ulah kabah ni,” Ndung Yung mulai marahi Yung Pantit.
“Nduk kabah ni mak, selalu marahi aku terus. Maklumi kudai, luk ini nian remaja zaman kini,” jawab Yung Pantit.
“Ay ndik pule, masihkah balik-balik ke jemenye tulah. Kalu kabah ni ndik nian berubah, bange tulah kabah,” Ndung Yung tambah marah.
“Mak cube kabah kinaki, ye njadi kini tu jeme bange nga malas di sekul bie, banyak kakak tingkat ku dulu bange benagh di sekul, nah tamat jadi pelisi, jadi tentara,” Yung Pantit njawab terus Ndung die marah.
“Jeme tu walaupun bange ndung die beduit, mangke pacak tes pelisi ngah tentara. Kabah ni lah bange miskin pule, lukmane nian ndak jadi jeme sukses,” kate Ndung Yung.
Singkat cerite lah ganti aghi, Yung Pantit ni balik ndai sekul.
“Makkkkkk, di mane kabah?” Yung Pantit mekik manggil ndung die.
“Ngape lagi kabah ni, ndik habis-habis buat pekare terus,” jawab Ndung Yung.
“Alhamdulillah mak aku aghi ni pacak njawab pertanyaan guru,” kate Yung senang.
“Alhamdulillah, gare-gare diceramahi terus ni berubah juge kabah nak,” kate Ndung Yung senang.
“Au mak, ndik ngape kabah ceramahi terus akuni, mangke otak ku jalan,” jawab Yung.
“Ape pertanyaan guru ye kabah pacak njawab tadi?” tanye Ndung Yung.
“Suare kentut siape ye tadi kate guru, ku jawab aku bu guru,” kate Yung Pantit nyeritekah ngah ndung ye.
“Anak kurang ajar nian kabah ni yung, ndik pacak nian kabah ni nyenangkah hati ku ni dikit,” kate Ndung Yung, kesal.(fps)